رنگهای ترافیکی

تاریخچه رنگهای ترافیکی

اولین نمونه ثبت شده از خط کشی جاده با خط رنگ سفید در سال 1918 در انگلستان رخ داد. ایده علامت گذاری جاده ها برای بهبود جریان ترافیک و ایمنی به سرعت مطرح شد. به زودی همه کشورهای جهان، از جمله ایالات متحده، خیابان های خود را علامت گذاری کردند. در ابتدا فقط یک خط سفید بود که یک خط ترافیک را از دیگری جدا می کرد. با گذشت زمان، مشخص شد که باید یک سیستم قوانین جاده ای ایجاد شود.

در دهه 1930 و قبل از ظهور علائم راهنمایی و رانندگی، از خطوط رنگ آمیزی شده در جاده استفاده می شد تا به رانندگان بگوید چه مقدار از خیابان باقی مانده بود تا آنها مجبور به توقف کامل یا تغییر مسیر ناگهانی شوند. این اطلاعات معمولاً با خطوط سفید دوتایی منتقل می شد - زیرا قوانین راهنمایی و رانندگی استاندارد هنوز توافق نشده بود. خطوط زرد فراگیر که در بزرگراه‌ها و راه‌های کناری می‌بینیم تا دهه 1950 به وجود نیامدند، زمانی که تنظیم‌کننده‌های دولتی وارد عمل شدند. رنگ سفید برای هدایت ترافیکی که در همان جهت حرکت می‌کنند در نظر گرفته شده بود، در حالی که رنگ زرد برای جاده های راه یا ترافیک متقابل استفاده می‌شد.

با گذشت زمان و استفاده بیشتر رانندگان از جاده ها، مشخص شد که به یک سیستم استاندارد علائم و مقررات نیاز است. به همین دلیل است که در سال 1956، یک مقررات جدید، خط زرد شکسته، شروع به نشان دادن زمانی کرد که یک خودرو می تواند از رنگ زرد عبور کند.

اختراع رنگ ترافیکی

بدین منظور باید روشی برای علامت گذاری جاده ارائه می شد. می بایست یک رنگ ترافیکی پلی استر بازتابنده با ویژگی های بهبود یافته انعطاف پذیری، چسبندگی و دوام تهیه می شد. چنین ترکیب رنگی که بتواند در آب و هوای وسیع و در شرایط خشک، مرطوب یا نیمه مرطوب اعمال شود و بدون استفاده از تجهیزات تخصصی و با حداقل زمان خشکی اعمال شود.

این ترکیب شامل یک پلی استر غیر اشباع، یک عامل اتصال متقابل، حداقل یک رنگدانه، یک عامل تعلیق، یک عامل مرطوب کننده، دانه های شیشه ای و یک کاتالیزور شامل بنزوئیل پراکسید بود.

انواع رنگ ترافیک

انواع مختلف رنگ ترافیک وجود دارد که هر کدام در شرایط و موقعیت خاصی مورد استفاده قرار می گیرند.نمونه رنگهای ترافیکی موجود در بازار، رنگ ترموپلاستیک، رنگ پایه حلال، رنگ پایه حلال هیبرید، رنگ آلکیدی، رنگ رزین کلردار پایه حلال، رنگ پایه آب و رنگ های مبتنی بر متیل متاکریلات هستند اما متداول ترین رنگ ترافیک رنگ اپوکسی و رنگ اکریلیک پایه آب است. هر دو رنگ جزو محصولات سنتی محسوب می شوند ، اغلب ارزان قیمت، و به راحتی با استفاده از تجهیزات ماشینی و دستی ، مانند غلتک یا حتی برس های دستی مورد استفاده قرار می گیرند.

رنگ ترافیکی چند جزئی بر پایه رزین آکریلیک

رنگ ترافیکی چند جزئی بر پایه رزین‌های آکریلیک ترموست بوده و به وسیله هاردنرهای پراکساید پخت می‌گردد. در هنگام اختلاط اجزاء در زمان اعمال، به دلیل واکنش‌های شیمیایی دما افزایش می‌یابد و از این نوع رنگ برای خط‌ کشی خطوط عابر پیاده و کانال‌های عبور و مرور، خطوط حاشیه بزرگراه‌ ها و هم‌ چنین علائم هشدار برای دست انداز ها با ضخامت حدودا 2 میل استفاده می‌شود. رنگ ترافیکی نیز مانند تمامی انوع رنگ های دیگر ویژگی های خاص خودش را دارد که رنگ ترافیکی را مناسب ترین رنگ برای انجام این کار می نماید و برای اعمال بر روی آسفالت ، بتن و … مناسب می باشد.

مقاومت سایشی بالا، مقاومت در برابر تغییرات آب و هوایی ، چسبندگی خوب به آسفالت و بتن، دانه بندی مناسب، عدم تغییر فام با تابش نور خورشید، سرعت خشک شدن بالا، درخشندگی و بازتاب نور در شب و مشخص کردن حدود راه، از ویژگیهای رنکهای ترافیکی اکریلیک می باشد. در ضمن با توجه به زمان خشک شدن سريع رنگ، امكان برقراری ترافيک با فاصله کمي پس از اجراء وجود دارد.

نحوه استفاده رنگ های ترافیکی

سطوح آسفالتي باید چربي زدايي وعاری از گرد وغبار و رنگهای قديمي شو، در سطوح بتوني، پوسته های سيماني زدوده شوند و در صورت امكان سطح با آب شستشو داده شود و بعد از خشک شدن کامل رنگ اجراء گردد.

در زمان حمل این رنگ ها لازم است که احتیاط و دقت کامل رعایت شود زیرا در حین آماده سازی جهت اجرای رنگ ترافیک، بخارات حاصل از واکنش می‌توانند به دستگاه تنفسی آسیب برسانند.

درشرایط جوی نامساعد و یا دارای تندباد باید از اجرای رنگ اجتناب کرد و تمامی تجهیزات احتراقی را از کوچکترین جزء تا بزرگترین آن را از محیط رنگ‌آمیزی دور کرد زیرا همانطور که میدانید حلال این رنگ ها قابلیت اشتعال دارد.

.